Legend: Andrea
Wat is het leukste/mooiste/indrukwekkendste dat je hebt meegemaakt met de Vrolijkheid?
Vorig jaar mocht ik het project Voicetruments opzetten. Vier dagen lang gingen jongeren samen met twee artiesten/producers aan de slag om muziek te maken. De enige regel? Elk instrument moest door de menselijke stem worden ingevuld. Op de eerste dag waren de meeste jongeren onwennig in het durven gebruiken van hun stem. Maar, nadat ze deze drempel over waren, kwamen ze helemaal los en je zag hun zelfvertrouwen groeien en groeien.Voicetruments is uiteindelijk op vier azc’s uitgevoerd, en binnenkort zullen deze tracks op de Spotify van de Vrolijkheid kunnen worden beluisterd!
Wie is voor jou een legend en waarom?
Hier komt een saai antwoord, maar mijn legends zijn toch mijn ouders. Om wat zij hebben opgeofferd voor mijn zus en mij, hoe zij ons leven opnieuw hebben opgebouwd, en wat ze ons hebben meegegeven in het proces. Ik denk dat ik een leven nodig zal hebben om het daadwerkelijk te bevatten. Love you mami i tati!
Andrea Alićehajić - Procescoördinator
Stel jezelf eerst even voor!
Hoi! Ik ben Andrea, 32 jaar oud en 1.84 meter lang. Ik heb een grote passie voor zingen, talen en (brutalistische) architectuur. ‘Born to perform, forced to make spreadsheets’, zegt mijn moeder altijd over mij. Ik word enthousiast van dumplings en Bosnische minischnitzels.
Wat doe je precies bij de Vrolijkheid?
Ik ben vier jaar geleden begonnen als assistent Landelijke Coördinatie en inmiddels ben ik 1.5 jaar procescoördinator, beide op kantoor in Amsterdam. Dit houdt in dat ik mij veelal bezig hou met ervoor zorgen dat de activiteiten die onze teams op zo’n 30 azc’s verzorgen, onderbouwd worden naar onze fondsen toe. Wanneer ik mijn ogen sluit na een lange dag, scroll ik in mijn mind palace door rijen en rijen van cellen en functies.
Ik zet mij in voor de Vrolijkheid omdat ik zelf als vluchteling in Nederland ben opgegroeid. Mijn ouders zijn in 1992 uit Bosnië gevlucht met mij (2 maanden) en mijn zus (3 jaar). Ik heb in mijn eerste levensjaar op twee azc’s gewoond, maar dit herinner ik mij niet actief. Wel herinner ik me hoe lastig het vaak was om mij te verhouden tot mijn leeftijdsgenoten op school. Ik voelde me anders en begreep de sociale normen vaak niet, iets dat in de hand werd gespeeld door het opgroeien met twee culturen. Deze onzekerheden kon ik gelukkig kwijt in de muziek; zingen en nummers schrijven heeft me veel rust en zelfvertrouwen gegeven.
